Logacom: 12e jaarcongres huiselijk geweld: Moeders verantwoordelijk, vaders niet?

Op dit congres staat centraal hoe onze verschillende verwachtingen van vrouwen als moeders en van mannen als vaders als vanzelfsprekend ons handelen als professionals bepalen en de manier waarop we onze instituties en organisaties hebben vormgegeven.

De aandacht van de hulpverlening en de autoriteiten gaat bijna altijd naar de moeder in plaats van naar de veroorzaker van het geweld, (meestal) de vader.

Moeders worden gewoonlijk als vanzelfsprekend verantwoordelijk gehouden voor het welzijn van de kinderen en vaders niet of veel minder. Vrouwelijke slachtoffers van huiselijk geweld over heel de wereld delen de ervaring dat ze hun kinderen proberen te beschermen, maar desondanks beschuldigd worden van ‘voor hun partner kiezen boven de kinderen’, ‘falen als beschermende ouder’ en zich schuldig maken aan ‘oudervervreemding. Zonder goed te kijken naar wat er feitelijk gebeurt, kunnen dergelijke beschuldigingen de rechtvaardiging vormen om kinderen van hun beschermende ouder (meestal de moeder) te scheiden. Dergelijke schadelijke beweringen kunnen gedijen in omgevingen waarin het gedrag van de gewelddadige ouder (meestal de vader) wordt genegeerd terwijl moeders impliciet de schuld krijgen van de negatieve gevolgen van huiselijk geweld en verantwoordelijk worden gesteld voor de oplossing door de hulp als vanzelfsprekend vooral op hen te richten.

Omdat vaders niet worden aangesproken op het schadelijk effect van hun gedrag op het ouderschap van de moeder en rechtsreeks op de kinderen krijgen zij minder kans om te veranderen.

Hoe kunnen we ons bewust worden van onze aannames en tegelijkertijd onze kennis over huiselijk geweld inzetten daar waar deze nodig is? Hoe houden we onze ogen gericht op de veroorzaker van het geweld in plaats van de aandacht af te wenden naar het slachtoffer?